Świętokrzyski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Modliszewicach Modliszewice, ul. Piotrkowska 30, 26-200 Końskie

Króliczy katar

2018-09-25

Króliczy katar (rhinitis infectiosa) jest zakaźną i zaraźliwą chorobą bakteryjną. Wywołuje ją szczepy Pasteurella multocida i Bordetella bronchiseptica. Inne spotykane nazwy tej choroby to: zakaźne zapalenie nosa, zakaźny nieżyt, nosówka królików.

Do zarażenia dochodzi zwykle na skutek utraty odporności organizmu. Okres zachorowań przypada głównie na jesień i zimę. Wystąpieniu choroby bardzo często sprzyjają złe warunki środowiskowe, w jakich utrzymywane są zwierzęta, takie jak:

  • słaba wentylacja
  • zbyt duże stężenie amoniaku w powietrzu
  • pyliste siano
  • ciasnota w pomieszczeniach hodowlanych
  • nadmierna obsada zwierząt.

Choroba przenosi się drogą kropelkową z królika na królika. Dla królika jest najgorszy nie jest katar, a właśnie obniżona odporność organizmu. U królików chorych na kk często dochodzi do wtórnych zarażeń innymi bakteriami, co z kolei prowadzi do rozwinięcia się u nich innych chorób. Króliczy katar jest bardzo zaraźliwy, a nosicielami bakterii mogą być osobniki nie wykazujące żadnych objawów zewnętrznych. Przyjmuje się, że bezpieczna odległość odseparowanego chorego królika od klatki zdrowego powinna wynosić powyżej 1,8 m.

U królików dotkniętych tą chorobą występuje charakterystyczne kichanie bez widocznych zaburzeń stanu ogólnego. Na początku u zarażonego królika pojawia się wodnisty, a później śluzowo-ropny cuchnący wypływ z nosa (charakterystyczny dla tej choroby), któremu często towarzyszy zapalenie spojówek. U chorych królików widać, że włosy wokół nosa są pozlepiane śluzową wydzieliną z nosa. W przypadku królików domowych czasami dochodzi też do zapalenia ucha środkowego. Przy długotrwałej chorobie może dojść u zwierząt do przewlekłego zapalenia odoskrzelowego płuc lub ropnia płuc, co po latach może prowadzić do śmierci zwierząt na skutek niewydolności oddechowej. Przy jednostronnym zapaleniu błony śluzowej nosa celem wykluczenia króliczego kataru należy sprawdzić, czy nie utknęło tam ciało obce np. źdźbło siana. Śmiertelność na skutek króliczego kataru wśród zarażonych osobników dochodzi nawet do 70%. Okres wylęgania choroby trwa zwykle od trzech dni do kilku tygodni. Po kilku dniach choroby zwierzęta tracą apetyt, są mało ruchliwe, osowiałe, chudną i w złośliwym przebiegu choroby padają w ciągu następnych 2-3 dni.

W leczeniu zakaźnego zapalenia nosa stosuje się antybiotyki z wodą do picia oraz witaminy z grupy A i B. Niekiedy stosuje się także antybiotyki tetracyklinowe rozpuszczone 1% nowokainie w zastrzykach domięśniowych.

W przypadku choroby całego stada zaleca się eutanazję wszystkich zwierząt. Jeżeli w stadzie choruje tylko kilka sztuk i w porę zostaną one oddzielone od reszty zdrowych zwierząt, to można podjąć się w takiej sytuacji leczenia antybiotykami. W przypadku leczenia królików w początkowym stadium choroby rokowanie jest zwykle korzystne, natomiast w pozostałych przypadkach już nie. W przypadku zwalczania zakaźnego zapalenia nosa niezwykle ważne jest, aby przestrzegać odpowiednich standardów hodowlanych i stosować profilaktycznie regularne szczepienia ochronne (duża skuteczność), a każde podejrzane o chorobę zwierzę oddzielać od reszty i wzywać weterynarza. Szczepienie na kk wykonuje się, gdy króliki osiągną wiek 4-6 tygodni. Powtórzenie należy wykonać zawsze po dwóch tygodniach, a potem co sześć miesięcy lub co roku stosuje się dawki przypominające. Szczepienia królików na katar nie są obowiązkowe, jednak zaleca się je wykonywać, zwłaszcza jeżeli króliki będą brać udział w wystawach hodowlanych.

Rafał Sieroń

Źródła:

  • www.veterynaria.pl
  • www.vetopedia.pl
  • www.klinikadlazwierzat.pl
udostępnij
do góry