Podłoża inertne w uprawach ogrodniczych

Produkcja ogrodnicza w ostatnich latach opiera się na wprowadzaniu nowych technologii, m.in. stosowaniu różnych podłoży, które warunkują powodzenie uprawy roślin. Dobór podłoży zależy od wymagań rośliny oraz czynników środowiskowych, w których rozwija się system korzeniowy.

Podłoża stosowane w ogrodnictwie możemy podzielić na:

• organiczne: torf, słoma, węgiel brunatny, kora, włókno drzewne, trociny, łuska kokosowa, włókno kokosowe, łuska kakaowa;
• mineralne: wełna mineralna i szklana, perlit, keramzyt, pumeks, tłuczeń, zeolit, żwir i piasek;
• syntetyczne: pianka poliuretanowa PU, pianka aminowa, pianka polifenolowa.

Wśród podłoży syntetycznych i mineralnych wyróżniamy podłoża inertne. Wykazują one bierność lub obojętność chemiczną, dzięki czemu nie wchodzą w istotne reakcje chemiczne z pożywką i nie ulegają rozkładowi. Bardzo ważną cechą tych podłoży jest również to, że w środowisku korzeniowym nie stwarzają dogodnych warunków dla rozwoju patogenów. Nie zachodzi w nich sorpcja fizykochemiczna, a odżywianie i nawożenie roślin uprawianych w tych podłożach jest bardziej precyzyjne, ponieważ zachodzi dzięki zastosowaniu fertygacji kroplowej i możliwe jest wówczas dostosowanie składu pożywki do wymagań pokarmowych roślin.

Do najczęściej stosowanych podłoży inertnych na świecie należą: wełna mineralna, wełna szklana, keramzyt, perlit, pumeks oraz pianka poliuretanowa i  polifenolowa. W Polsce największym zainteresowaniem cieszy się wełna mineralna, która charakteryzuje się dużą porowatością i pojemnością wodną. Dzięki zastosowaniu wełny mineralnej zużycie nawozów i wody jest o kilkadziesiąt procent mniejsze. Możliwe jest również wyrównanie kwitnienia i uzyskanie lepszych ilościowo i jakościowo plonów. Wełna mineralna znajduje zastosowanie w uprawie szklarniowej ogórka, pomidora, papryki, róży i gerbery. Keramzyt w uprawie anturium, a jako komponent do produkcji substratów na bazie torfu oraz ukorzeniania roślin stosuje się perlit.

Florentyna Bara

Źródło:

1. Chohura P., Komosa A. 2002. Wpływ fertygacji i podłoży inertnych na plonowanie pomidora szklarniowego. Zesz. Probl. Post. Nauk Rol. 485: 65- 73.
2. Komosa A. 2002. Podłoża inertne- postęp czy inercja? Zesz. Probl. Post. Nauk Rol. 485: 147- 157.
3. Sitarek M., Nowak J., Wysocka-Owczarek M. 2011. Nowe technologie w ogrodnictwie. Zeszyt naukowy 12

Zdjęcie główne: commons.wikimedia.org/wiki/File:Hydroton.jpg