Owies, którego znaczenie uprawowe wciąż rośnie, jest dobrym przykładem zboża do upraw zrównoważonych.
Rolnictwo zrównoważone to produkcja wysokiej jakości żywności, przy wykorzystaniu metod przyjaznych środowisku (płodozmian, zrównoważone nawożenie, integrowana ochrona), z zachowaniem bioróżnorodności i zapewniająca dochody rolnikom.
Walory prozdrowotne owsa są powszechnie znane, spożywamy też coraz więcej owsianych produktów. Białko owsa jest najcenniejsze spośród zbóż. Posiada ono najwięcej aminokwasów egzogennych, takich jak: treonina, metionina, lizyna, fenyloalanina, tyrozyna, walina i leucyna. Pod względem żywieniowym cenna jest frakcja globuliny, która w białku owsa stanowi 80%. Globuliny są odpowiedzialne za mechanizmy odpornościowe.
Ziarno owsa zawiera mniejsze ilości prolaminy i glutein, dzięki czemu może być wykorzystane w diecie osób chorych na celiakię. Owies zawiera do 5% tłuszczu, a w nim nienasycone kwasy tłuszczowe (linolowy, oleinowy, palmitynowy). Kwasy te odgrywają dużą rolę w zapobieganiu i leczeniu miażdżycy, regulują pracę serca i krążenie krwi. Cennym składnikiem owsa jest błonnik. Korzystnie wpływa on na układ pokarmowy, reguluje poziom glukozy, wpływa na obniżenie poziomu cholesterolu.
Ziarno owsa spośród podstawowych zbóż jest najbogatsze w składniki mineralne. W dużych ilościach występują w nim związki wapnia, magnezu, fosforu, potasu, miedzi i manganu. Owies i jego przetwory zawierają znaczne ilości witamin z grupy B (zwłaszcza B1) oraz witaminy A, D, E, K. Ze względu na swoje właściwości prozdrowotne, produkty wytwarzane z ziarna owsa są zaliczane do tzw. żywności funkcjonalnej.
Owies w płodozmianie pełni funkcję fitosanitarną. Nie przenosi on chorób podsuszkowych, a nawet zapobiega ich wystąpieniu w uprawach następczych. Nie wymaga także intensywnego nawożenia - średnio (w kg/ha): N - 60, P - 60 K - 90. Znosi niewielkie zakwaszenie. Dobrze reaguje na nawożenie magnezem oraz dolistne stosowanie mikroelementów. Po roślinach okopowych uprawianych na oborniku, nawożenie fosforem i potasem można zmniejszyć.
Ochrona owsa to przede wszystkim dobra zaprawa i eliminacja chwastów dwuliściennych. Można stosować mieszanki herbicydowe dla zwalczania chwastów problemowych (przytulia czepna, ostrożeń polny). Bardzo ważnym elementem ochrony owsa jest ochrona liścia flagowego i wiechy. Dobry efekt na lepszych stanowiskach daje wzmocnienie źdźbła i skracanie. Najgroźniejszym szkodnikiem owsa jest skrzypionka. Zwalczamy ją zalecanymi insektycydami, po przekroczeniu progu szkodliwości.
Owies uprawia się także w zasiewach mieszanych z innymi zbożami oraz z roślinami bobowatymi (groch, wyka, peluszka). Uprawa mieszanek zbożowych (np. owies + pszenica jara), zbożowo-bobowatych (owies + pszenica jara + groch) - pozwala uzyskać większe plony, lepszej jakościowo paszy dla zwierząt. Uprawa owsa i mieszanek z jego udziałem przyczynia się to do rozwoju bioróżnorodności. Owies może także wchodzić w skład mieszanek poplonowych.
Rynek nasienny oferuje kilkadziesiąt odmian owsa pochodzących z polskich i zagranicznych hodowli roślin.
Na polu doświadczalnym ŚODR Modliszewice prowadzimy doświadczenia PDO z owsem. W 2021 roku najlepiej plonowały odmiany:
Listę odmian owsa zalecanych do uprawy w woj. świętokrzyskim w 2022 roku można znaleźć pod adresem: www.sodr.pl/main/aktualnosci/Nowa-lista-odmian-zalecanych-na-rok-2022-dla-wojewodztwa-swietokrzyskiego/idn:2263
Krzysztof Domagała
Źródło: